VOLG MIJN REIS

u08-02-2019 | DE DAG VAN VERTREK

Nou, dit is het dan. Het begin van mijn stage. De dag begon vandaag ontzettend vroeg, om 4:00 ging de wekker. Laten we beginnen bij het begin: de reis naar Schiphol. Zoals ik al zei, de ochtend begon ontzettend vroeg en voor mij erg stressvol omdat ik altijd bang ben dat ik iets vergeet. Ik heb ongeveer 45 keer gecheckt of ik mijn paspoort wel bij mij had. Eenmaal aangekomen op Schiphol hadden papa, mama en ik het bagage drop-off point snel gevonden. Alles verliep zeer voorspoedig en de koffers waren gelukkig niet te zwaar. Na het inchecken van de koffers kwam het moment van afscheid. Ik mocht graag geloven dat het me niet zoveel zou doen maar ik had het er best moeilijk mee om eerlijk te zijn. Ik denk dat dat komt doordat ik 17 jaar lang afhankelijk ben geweest van mijn ouders en nu echt op mijzelf aangewezen ben. Ik vond het de eerste 5 minuten dat ik alleen was vreselijk, ik had het gevoel dat ik echt hulpeloos was. Gelukkig duurde deze negatieve state of mind maar een aantal minuten, ik vond daarna mijn enthousiasme en drive gelukkig weer terug. Het was een lange wandeling naar mijn gate, eenmaal aangekomen heb ik even gepraat met een aantal medepassagiers totdat we bericht kregen dat we konden beginnen met boarden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit zo’n voorspoedige reis heb gehad. Alles ging erg gemakkelijk en snel. Heel sporadisch voelde ik een vlaag van zenuwen opkomen, maar dat wist ik wel redelijk snel om te zetten naar enthousiasme. 

Eenmaal in het vliegtuig had ik het geluk dat ik naast een super spontaan en aardig stel zat. We hebben lang gepraat over allerlei onderwerpen en daardoor ging de tijd lekker snel voorbij. De vlucht duurde in totaal 6,5 uur en het uitzicht was geweldig. Eenmaal aangekomen liep ik tegen een muur van warmte aan. Het was ongelofelijk warm in Gambia: 38 graden! (bedenk trouwens dat ik een zwarte trainingsbroek en hoodie droeg...). De douane in Gambia was niks vergeleken met alles waar je doorheen moet in Schiphol. Ik hoefde van mijn 4 koffers maar één koffer door de scan te halen en mocht daarna gewoon doorlopen. Gelijk kwamen er 5 mannen naar me toe die allemaal vochten om wie mijn koffers mochten duwen, ik was erg verbijsterd en wist eerlijk gezegd niet zo goed wat ik moest doen. Uiteindelijk werd ik gered door Jankobar, de chauffeur van de Marent stichting. Hij bracht mij naar de auto waar ik Johan (mijn contactpersoon) ook ontmoette. De weg naar het hotel toe was een beleving op zich. Je hebt in Gambia nauwelijks verkeersregels, en de regels die er zijn worden genegeerd. Aangekomen bij het hotel pakte ik mijn spullen uit s’avonds ging ik wat eten met Ria, Josephien en Johan (allemaal van de Marent stichting). Na het eten ging ik snel slapen omdat ik erg moe was van het vroege opstaan en de reis. 

09-02-2019 l EEN RUSTIGE EERSTE (ZWEMBAD)DAG

Het eerste weekend had ik om bij te komen en een beetje mijn plek te vinden hier in Gambia. Ik heb lekker uitgeslapen en ben daarna naar het winkeltje gelopen voor wat essentiële goederen. Ik kwam er al snel achter dat alles wat ik over Afrika en Gambia gehoord heb helaas waar is. Je ziet de armoede en slechte leefomstandigheden overal terug en ik vond dat best lastig. Natuurlijk went alles maar het is lastig om te beseffen dat de plek waar je geboren bent daadwerkelijk de rest van je leven bepaalt. Nadat ik mijn inkopen had gedaan heb ik lekker aan het zwembad gelegen. Het hotel waar ik verblijf is mooi aangelegd met ontzettend vriendelijk personeel. Het is echter jammer dat bepaalde gasten misbruik maken van de hartelijkheid van het personeel. Een Brits koppel - dat gelukkig al vertrokken is - commandeerde de “poolboy” keer op keer en vroegen ontzettend veel van hem, zo moest hij bijvoorbeeld de handdoeken op de bedjes van het echtpaar leggen. Ik moest ontzettend hard mijn best doen om niet fel tegen dit koppel in te gaan. Het is mij nog steeds een raadsel hoe kleindenkend sommige mensen kunnen zijn. 

De rest van de middag heb ik doorgebracht aan het zwembad en s’avonds heb ik weer met hetzelfde gezelschap gedineerd. Een mooie afsluiting van een ontzettende relaxte eerste dag! Het alleen zijn bevalt mij eigenlijk hartstikke goed, ik verveel me geen moment. Alleen over straat vind ik soms wel lastig. Je moet even een knop omzetten en weten hoe je om moet gaan met iedereen die je keer op keer aanspreekt. Iedereen wil wat van je, en dat vind ik best lastig. De tactieken van de Gambianen zijn echter wel makkelijk te doorgronden. Ik zie gelukkig wel een stijgende lijn, de eerste keer dat ik buiten kwam had ik er namelijk veel meer moeite mee dan bijvoorbeeld de vijfde keer. De mensen zijn over het algemeen wel heel vriendelijk maar het is gewoon belangrijk dat je kritisch blijft kijken naar hun intenties. 

10-02-2019 | EEN RUSTIGE ZONDAG

De laatste dag van het weekend, met andere woorden, de laatste hele dag aan het zwembad. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de energie die ik kreeg van het relaxen ontzettend goed kan gebruiken, al helemaal gezien het feit dat mijn toetsweek 20 dagen na mijn terugkomst in Nederland begint. Daar denk ik op dit moment liever nog niet aan. De dag begon met een wandeling langs een arm gedeelte van het toeristische deel van Gambia. Ik stond versteld door alles wat ik zag: mensen die geen huis hebben, dieren die onmenselijk waren vastgebonden, kinderen die sliepen in het riool etc. Ik zou jullie de details besparen. Niet wetende dat het over een paar dagen alleen nog maar erger zou worden, maar wat ik een aantal dagen later heb gezien behandel ik de volgende delen van de blog. Laten we weer even terug gaan naar de wandeling. Het was zondag ontzettend warm in Gambia, maar liefst 35 graden. Tijdens de wandeling werd ik gelukkig gedwongen door de Afrikanen om pauze te houden omdat ik om de tien meter werd gestopt door iemand die iets zei in de trant van: “hey man, don’t you remember me? I’m from your hotel, you got some cash? I’ll pay you back later”. Natuurlijk gaf ik iedereen die naar mij toe kwam met dit sterke verhaal gelijk al mijn geld... Grapje natuurlijk! Zoals ik al eerder zei: de tactieken van de Gambianen zijn makkelijk te doorgronden en als je goed op jezelf en op je spullen let is er geen enkele reden om bang te zijn. Nadat ik de sloppenwijken bij het strand had bewandeld besloot ik mijn wandeling voort te zetten langs “The Smiling Coast”, oftewel, het strand. Na ongeveer 1,5 uur besloot ik terug te gaan naar mijn hotel om wat geld op te halen en vervolgens de winkel te bezoeken. Omdat ik geen koelkast heb op mijn kamer en ik koel drinken wel ontzettend waardeer ben ik genoodzaakt om telkens rechtstreeks uit de winkel wat te drinken te halen. Na een heerlijk cola’tje besloot ik mijn dag voort te zetten op mijn zwembadbedje waar ik erg werd lastig gevallen door de 6 katten die mijn hotel bezetten. Toen ik wakker werd na een powernapje in de zon werd ik begroet door een zwerfkatje die naast mijn bedje al zijn vlooien aan het overdagen was op mijn shirt. Ik aarzelde natuurlijk geen moment en gooide mijn shirt gelijk ik het zwembad. Mijn shirt heb ik vervolgens buiten mijn kamer laten drogen en in een zak gegooid. Dat is zeker even iets om te onthouden: er zijn veel zwerfdieren in Afrika; die willen maar al te graag aandacht. 

Net zoals de voorgaande dagen spraken we weer af om uiteten te gaan met hetzelfde gezelschap. Het was wederom erg gezellig en een goede afsluiter van de derde dag. 

11-02-2019 | DE EERSTE KEER OP SCHOOL!

Het was maandag, de dag waar ik lang naar uitgekeken had. Op maandag zou ik namelijk voor het eerst naar de scholen gaan om alle kinderen en docenten te ontmoeten. We werden opgehaald door onze Afrikaanse vriend en chauffeur Jankobar. De weg naar de school toe was een hele ervaring op zich. Eerst reden we op een geasfalteerde weg. Na ongeveer 10/15 minuten namen we de afslag naar Ebo Town. Ebo Town is het armste gedeelte van Gambia, en dat is zeker te zien. Mensen wonen in ‘compounds’, dit zijn hutten die erg variëren. Als je geluk hebt heb je een betegelde compound maar er zijn helaas ook genoeg gezinnen die niet veel meer hebben dan een golfplaat boven hun hoofd. De wegen waren van zand en ontzettend slecht. Ik vind het eerlijk gezegd lastig om een duidelijke omschrijving te geven van Ebo Town omdat het eigenlijk gewoon te veel is om te bevatten. Er liepen overal geiten en jongere kinderen zonder ouders. Levensomstandigheden zijn ontzettend slecht maar toch lijken de inwoners van Ebo Town een gelukkige groep mensen. Dit neemt natuurlijk niet weg dat het voor een buitenstaander ontzettend lastig is om dit te zien. Overal in Ebo Town ligt afval, het is eigenlijk een grote vuilnisbelt. 

De Marent Stichting heeft twee scholen opgezet in Gambia. De nursery school (kleuterschool) en de primary school (basisschool groep 1 tot 6). We begonnen in de nursery school. Toen we voor het eerst de poort binnenkwamen viel het mij op dat alles erg kleurrijk en goed was aangelegd. Je kreeg gelijk het gevoel dat je in een lichtpuntje binnen een hele donkere plek van armoede en onveiligheid stond. Hier ontmoette ik Sosseh, de directeur van beide scholen. Samen met hem gingen we langs de verschillende lokalen. Elke klas begon gelijk voor ons te zingen en te dansen (zie het filmpje onderaan de blog). Ik vond het best vervelend dat we op zo’n voetstuk werden geplaatst omdat wij uiteraard niks meer zijn dan zij. Ik kreeg het gevoel dat ze ontzettend naar ons opkeken en onze aanwezigheid als ontzettend speciaal aanvaarden. Veel kinderen noemden ons ‘tubab’ wat blank betekent. Ebo Town is totaal niet toeristisch en vandaar dat veel kinderen versteld stonden van onze huidskleur. De kleinste kinderen in de nursery zaten in de daycare, er zaten maar liefst 53 kinderen ik één klas. Het viel mij op dat ze hier veel meer gebruik maken van muziek in het onderwijs. Ze hebben voor elk vak ontzettend veel liedjes die ze gebruiken om de kinderen basiskennis aan te leren en ervoor te zorgen dat ze na de nursery zonder problemen door kunnen naar de primary. In de pauze kregen alle kinderen warm eten (zie het filmpje onderaan de blog). Alle kinderen aten dit op in dezelfde hurkhouding, wederom erg bijzonder om te zien. 

Na een uurtje gingen we door naar de primary. Deze school ligt dichtbij de nursery en was ongeveer 5 minuten verderop. Wederom was de school mooi aangelegd en werden we hartelijk ontvangen. De kinderen zongen en waren volgens mij oprecht blij om ons te zien. ‘teachter tubab’, (blanke leraar) zo werd ik genoemd. Het viel me op dat er grote verschillen waren tussen de kinderen, sommigen zagen er piekfijn uit terwijl sommige kinderen geeneens schoenen droegen. 

De weg terug naar het hotel was eigenlijk net zo indrukwekkend als de heenweg. Dit is een ervaring die bijzonder blijft, zelfs als je het al 10 keer gezien hebt. De rest van de dag heb ik wederom doorgebracht aan het zwembad en s’avonds gegeten met hetzelfde gezelschap (eentonig hè?). Het was een ontzettende bijzondere en confronterende dag, maar goed, dat geldt eigenlijk voor elke dag hier. 

12-02-2019 | DE EERSTE KEER LESGEVEN 

Vandaag is de eerste dag dat ik daadwerkelijk les zou geven op de primary school. Ik word elke dag om 8:00 opgehaald door Sosseh (directeur van de school). Ik was de rijvaardigheid van mijn vertrouwde chauffeur Jankobar gewend en ik moet eerlijk bekennen dat er een wereld van verschil zit tussen Jankobar en Sosseh. Zoals ik eerder al aangaf, het verkeer is hier ontzettend chaotisch en ongestructureerd. Rijden in de Westfield area (weg naar Banjul) was niet per se heel gevaarlijk maar de wegen in Ebo Town zijn een ander verhaal. De Gambianen noemen het “the dancing roads”, en dat is zeker geen understatement. Ik was weer onder de indruk van alles wat ik zag en de manier van leven van sommige mensen. Wat mij opvalt is dat kinderen hier veel vrijer worden gelaten dan een gemiddeld kind in Nederland. Het is niet ongebruikelijk dat een kind van 3 hier alleen over straat loopt. Te pas en te onpas steekt hier ook allerlei wild over en schieten kleine kinderen met hun fietsjes over autowegen. Ik heb tijdens de hele rit mijn hart vastgehouden en gehoopt op een engeltje op mijn schouder.

Nadat we eenmaal (veilig) waren aangekomen op de Marent LBS (lower basic school) begon ik in Grade 1 (ongeveer vergelijkbaar met groep 1/groep 2). De kinderen waren weer ontzettend onder de indruk van mijn huidskleur en giechelden wanneer ze me zagen. Het was in het begin best ongemakkelijk om de enige blanke te zijn in een donkergekleurde gemeenschap. Ik werd veel aangestaard en dat maakte mij in het begin wel een beetje ongemakkelijk. Na een tijdje voelde ik aan dat de kinderen comfortabeler werden met mijn aanwezigheid. Ik begon het eerste uur met het maken van een lesplan, nadat ik deze had afgemaakt moest ik gelijk de geplande les geven voor de groep. Ik vond het lastig om aan te voelen of de kinderen daadwerkelijk snapten wat ik uitlegde. Het lesgeven beviel me eigenlijk ontzettend goed en voordat ik her wist was het alweer pauze. Tijdens de pauze kon ik eigenlijk niet buiten zijn omdat elk kind ontzettend veel aandacht vroeg, het was simpelweg niet te doen om elk kind een aai over zijn/haar bol te geven en een praatje te maken. Toen ik op een gegeven moment een groep van 40 kinderen om me heen had staan werd het me duidelijk dat ik moet oppassen en opbouwen met hoeveel ik daadwerkelijk onder de kinderen ben buiten de klas om. Na de pauze ging ik naar Grade 2 (groep 2/groep 3). Ik vond lesgeven in deze groep al een stuk leuker dan de vorige groep omdat ik al echt een beetje bezig kon met de beginselen van de Engelse taal. Onderwijs in Gambia verschilt heel erg met het Nederlandse onderwijssysteem. Onderwijs is hier namelijk uitsluitend gericht op de maandelijkse tussentijdse examens (vergelijkbaar met de CITO toetsen in Nederland). Er wordt tijdens de les eigenlijk uitsluitend behandeld wat er in het examen komt. Bepaalde teksten worden bevoordeeld dertig keer herhaald zodat de kinderen bepaalde zinsstructuren uit hun hoofd leren, zonder dat ze aangeleerd krijgen hoe ze deze zelf kunnen vormen. Mijn doel was om een beetje af te wijken van dit systeem en iets dieper in te gaan op o.a. de teksten die de kinderen uit hun hoofd moeten kennen zodat ze zinsstructuren leren herkennen en vormen. De schooldagen zijn hier van 8:30 tot 13:30 en de tijd vloog voorbij. Voordat ik het wist zaten we al weer in de auto richting het hotel.

De autorit van de school terug naar mijn hotel liep wat minder voorspoedig. In het midden van Ebo Town reed Sosseh achteruit tegen een andere auto aan. Het was een immens kabaal en toen we de auto uitstapten zagen we dat de trekhaak van Sosseh’s auto recht door de voorkant van een andere auto was gegaan. We zaten ongeveer 1,5 uur ‘vast’ in de andere auto en toen we eenmaal los waren gekomen gingen we naar een monteur om de andere auto te laten maken. Het is opmerkelijk dat ze in Gambia ongelofelijk bang zijn voor de politie omdat zij hele hoge servicekosten hanteren, alles wordt dus onderling geregeld zonder dat de autoriteiten daaraan te pas komen. In de bijlage onderaan de pagina heb ik een foto bijgevoegd van het ‘auto-ongeluk’. Na ongeveer 2 uur was ik eindelijk weer terug bij mijn hotel. 

De rest van de dag heb ik bij het zwembad gelegen en ‘s avonds (je kunt het vast wel raden) weer gegeten met het dezelfde mensen. Het was een mooie eerste stage-dag! 

13-02-2019 | EEN ANDERE WERELD

Desondanks het ongelukje op de weg van gister stond Sosseh weer om 7:45 bij de poort van mijn hotel om mij op te halen voor de tweede schooldag. Als je van plan bent om nog een keertje naar Gambia te gaan raad ik je absoluut aan om Ebo Town eens te bezoeken. Het is ongelofelijk hoe je na 6 uurtjes vliegen een totaal andere wereld binnenloopt. Het is alsof de tijd hier stil heeft gestaan op sommige plekken. Eenmaal aangekomen op school merkte ik direct dat de kinderen veel minder onder de indruk waren dan in het begin. Dit vond ik fijn omdat ik nu ten minste normaal naar het klaslokaal kon lopen zonder dat ik van elke kant besprongen werd door de leerlingen. Ik begon vandaag in grade 2 en tegen het eind van de dag draaide ik een aantal lessen mee in grade 3. Ik merkte dat hoe ouder de kinderen worden hoe leuker ik het lesgeven begin te vinden. De lessen bestaan hier voornamelijk uit 3 vakken: English, Maths en Intergrated Studies. Integrated Studies is een vak dat de kinderen krijgen in de onderbouw als een soort eerste kennismaking met aardrijkskunde, biologie en natuurkunde. 

Na mijn les moesten de kinderen zelf in hun schrift een aantal opdrachten maken. Ik zag dat als een goede gelegenheid om de kinderen allemaal een balpen te geven. Ik heb honderden balpennen kunnen meenemen dankzij een ontzettend gulle sponsor. Ik deelde twee soorten pennen uit: pennen met een klik knopje aan de bovenzijde, en pennen met een draaisysteem. De kinderen die pennen kregen met een draaisysteem kwamen massaal op mij af om uit te leggen dat ik ze een kapotte pen had gegeven. Ik moest ze toen, hoe triest dat ook klinkt, uitleggen hoe een pen werkt. Dat soort momenten vind ik echt hartverscheurend en daardoor realiseer ik me meteen weer waarom ik dit allemaal doe. Kinderen in Gambia zijn door het dolle heen omdat ze een pen krijgen, terwijl Nederlandse kinderen er hoogstwaarschijnlijk niet eens naar om zouden kijken. Het cultuurverschil tussen de Afrikaanse kinderen en Nederlandse kinderen is sowieso enorm. Ik heb bijvoorbeeld nog geen enkel Gambiaans kind een Fortnite dansje zien doen. De meeste kinderen hier hebben nog nooit gehoord van een wasmachine, dus laat staan dat ze een PlayStation kennen.   

Tijdens mijn laatste les van de dag merkte ik op dat een van de leerlingen aan het slapen was tijdens mijn les. In principe is dat niet heel raar sinds veel kinderen die naar school gaan s’nachts thuis moeten helpen met het huishouden en daardoor maar enkele uren slapen. Dit meisje zag er echter anders uit. Toen ik naar haar toe liep en een hand op d’r hoofd legde schrok ik gelijk. Haar hoofd was gloeiend heet. Ze had koorts en haar ogen waren vuurrood en leken erg geïrriteerd. Haar hele hoofd was bezweet (dat is erg bijzonder sinds Gambianen heel sporadisch zweten doordat ze gewend zijn aan extreme temperaturen). Ik liep gelijk naar Sosseh (schoolhoofd) om verhaal te halen en hem te adviseren om het kind naar een kliniek of ziekenhuis te brengen. Hij begon te lachen: “In Ebo Town we don’t know hospitals”. Hij vertelde mij in principe dat het meisje het laatste uurtje op school maar moest uitzingen en dat de verantwoordelijkheid daarna bij haar ouders lag. Dit betekent dat het kind na school weer terug moet naar haar compound waar ze weer dag en nacht in extreme temperaturen en verschrikkelijke hygiëne leeft. Ik kon aan alles merken dat de familie van het meisje alles behalve rijk is, ze had bijvoorbeeld geen schoenen aan en droeg kapotte kleding. Dit was het eerste moment tijdens mijn stage dat ik echt moeite had om mijn emoties in bedwang te houden. Vanaf dit moment wist ik ook dat de komende weken ontzettend zwaar zouden worden; dat ik dingen ga zien die ik het liefst zo snel mogelijk wil vergeten.

Ik heb in de bijlage een foto toegevoegd van het desbetreffende meisje. LET OP: deze foto kan als schrokkend ervaren worden. Ik heb toestemming van de school om alles te fotograferen en te gebruiken voor mijn blog.  

Na weer een hele bak aan ervaringen rijker arriveerde ik rond 15:00 weer bij mijn hotel. Ik moest alles dat ik vandaag gezien had echt even verwerker en FaceTimede daarom even met mijn ouders. De rest van de middag heb ik lekker aan het zwembad gelegen en s’avonds heerlijk gegeten. 

14-02-2019 | EEN BRIL VOOR IEDEREEN DIE HEM NODIG HEEFT 

De derde dag alweer, de tijd vliegt werkelijk voorbij. Ik begon de dag met een Engels les. Na mijn les gaf ik de kinderen wat opdrachten die ze tijdens de les af moesten maken. Na ongeveer 10 minuutjes kwamen de eerste leerlingen bij mij om hun werk te laten zien. Na nog eens 10 minuten was elk kind bij mij geweest behalve één jongetje. Ik ging naast het jongetje zitten en keek naar zijn schrift. Ik schrok omdat ik letterlijk niks kon maken van wat hij had opgeschreven, het leken net hiërogliefen. Het viel me ook op dat hij steeds in zijn ogen wreef en zich erg focuste op zijn schrift. Toen ik opstond om dit te bespreken met de juf vertelde ze me dat het jongetje een “slow learner” was. De hele klas kon meegenieten met ons gesprek en ik zag dat het jongetje het daar moeilijk mee had. Ik gaf aan dat ik het niet eens was met de conclusie die ze had getrokken; en legde haar uit dat ik dacht dat hij niet goed kon zien. We gingen dit testen door dingen op het bord te schrijven en het jongetje te vragen wat we hadden opgeschreven. Al snel kwamen we erachter dat ik gelijk had en constateerden dat hij inderdaad slecht kon zien. Ik snap onderhand wel dat het betalen voor een bril hier geen optie is maar alsnog zat dit me niet lekker. Toen ik terug in het hotel was vertelde ik dit aan mijn ouders en dit verhaal greep hen ook erg aan. Zij plaatsten gelijk een oproep voor kinderbrillen op FaceBook en kregen gelukkig veel reacties. De kers op de taart was een reactie van een mevrouw die werkt op de oogafdeling van het ZGT. Zij vertelde namelijk dat ze bij het ZGT heel veel oude brillen hebben liggen en dat ze die wel willen uitlezen (sterkte bepalen) en die meegeven aan mijn moeder zodat zij - wanneer zij deze kant op komt - deze brillen mee kan nemen. Dit was natuurlijk ontzettend goed nieuws! Het enige probleem was dat we iemand moesten vinden die gratis of tegen een kleine betaling de desbetreffende Gambiaanse kinderen wilt opmeten. Ik heb dit uiteraard bespreekbaar gemaakt met Stichting Marent School en zij gaven aan dat zij wel goed contact hebben met een plaatselijke opticien die ze wel bereid krijgen om mee te werken. Ik wil nogmaals iedereen bedanken die mee heeft geholpen aan dit prachtige initiatief, het is zo mooi dat wij er samen voor kunnen zorgen dat alle kinderen volop kunnen genieten van het onderwijs.

Ook heb ik een andere school in Ebo Town bezocht, ABC Schools. Deze immense school is opgezet door een Noorse stichting en een voorbeeld voor andere scholen. De school bestaat uit een nursery, primary en een secondary school. De school telt circa 1800 leerlingen. Omdat ABC Schools zoveel mogelijk kinderen willen voorzien van onderwijs hebben zij een roulatiesysteem bedacht. De jonge kinderen hebben les van 8:30 tot 13:30 en de oudere leerlingen van 13:30 tot 18:30. Hierdoor kunnen ze met gelimiteerde ruimte twee keer zoveel kinderen voorzien van onderwijs. Je ziet hier ontzettend veel stichtingen opgezet door mensen die graag willen helpen en de wereld een beetje proberen te verbeteren. Ik raak elke dag erg geïnspireerd door iedereen die zich inzet en heb ook wel besloten dat dit zeker niet de laatste keer is dat ik zoiets ga doen. De voldoening die het helpen van mensen die zo wanhopig zijn geeft is niet in geld uit te drukken, het is een ongelofelijke ervaring die ik iedereen van harte gun.  

TIJDENS DE EERSTE DAG OP DE SCHOOL HEB IK EEN AANTAL FOTO'S EN FILMPJES GEMAAKT. KLIK HIERONDER OP DOWNLOAD OM DE FOTO'S EN DE FILMPJES TE BEKIJKEN!